3 یک چیز هایی این سو و آن سو می روند
و من تلاش می کنم که فردا را به خاطر آورم .
در این میان صورت باد کرده مادرم را می بینم که با وحشت و شرم از کنار من رد می شود.
و همه به من طور دیگری نگاه می کنند .
از همه می پرسم موهایم مرتب است
مرا با نام دیگری خطاب می کنند و می گویند آری .
کسی اینجا نزدیک نیست .
بجز سایه مادرم که با صورتی باد کرده این اطراف قدم می زند.
هر شب خواب می بینم که کودکی باغچه مان را می کاود .
مادرم مدتیس مریض شده .
دکتر ها جوابش کرده اند .
درخت های باغچه مان همگی در حال پوسیدند .
از روز اولی که مادر جلوی آینه توالت استفراغ کرد لکه های خون روی آینه باقیس .
من چندشم می آید حتی نگاه کنم چه رسد به اینکه تمیزش کنم.
دستانم چرا خاکیس؟
این های هوی باد چرا دست از شیار های خانه ما بر نمی دارد .
چرا موهایم نمی خوابد ،من از موی پف کرده بدم می آید .
مادر روز ها را کنار باغچه قدم میزند و هر وقت حالش بهم میخورد در باغچه خون بالا می آورد.
سهم من کجای این باغچه است .
من کدام افعال را صرف می کنم.
خواب می بینم کودکی باغچه را می کند و یک مغز کوجک میابد زیر خاک.
از وحشت موهایش سیخ می شود.
مادرش اورا کتک میزند .
آنقدر که این خاطره را از یاد ببرد .
سال ها طول می کشد که کودک بفهمد که اعضای خانواده اش از چه بیماری عجیبی رنج می برند .
چرا پدرش را سوزاندند .
یک تسبیح در دستان سرد جسد مادر خواهد لغزید .
و من را ثانیه به ثانیه غرق خواهد کرد در این روزها.
درخت ستبری در باغچه سر برآوره و شکوفه هایش جنین هایی هستند که در های هوی باد روی درختان تاب می خورند . میگریند و می خندند و می ریزند و می رویند.
مادر با آن کله بزرگ و مهربانش خشک شد .
و من دلم می خواهد سالها گریه کنم .
سالها طول خواهد کشید که بفهمم موهایم پف نکرده اند ،کله ام باد کرده است که سایه ام اینقدر نا معقول است.
در گوشه باغچه خون بالا می آورم و دوباره به قدم زدن ادامه می دهم .
اهمیت هم نمی دهم که مردم خاکسترم را چه صدا می کنند و کجا میریزند وفرزندم باغچه را به دنبال چه چیزی می کاود.
فقط قدم میزنم و مثل تمام چیز های عادی به این سو و آن سو می روم.